Ambrozijn

Gisteravond kwam in één van de liederen van het concert Komm, süsser Tod van L’Arpeggiata het woord “ambrozijn” voorbij. Als je het al niet een prachtig woord vindt moet de betekenis je toch zeker aanspreken. Ambrozijn vertegenwoordigt de buitengewoon gelukkige combinatie van melk en honing. Het is een drank van de klassieke goden, een bijbelse drank, een drank van het land van overvloed, gevormd daar waar vier rivieren gevuld met melk, honing, wijn en olie samenkwamen. Een magische drank, wanneer (geheel in tegenstelling tot de titel van het concert) al niet goed voor het eeuwige leven dan toch wel voor de liefde. Maar ook een geheime drank, want de echte samenstelling is lang geleden verloren gegaan en wat er nu aan recepten voorbij komt zijn benaderingen, veelal krachteloos door allerlei nutteloze smaakverbeteraars zoals kokos. Er wordt dus nog naarstig gespeurd naar de ware ambrozijn, net als naar verklaringen voor het bijzondere van deze drank, die wel wordt gedacht in de anatomische-fysiologische gelijkenis tussen bijen en koeien (meerdere magen, streng veganistische leefwijze, enz). Dat honing en melk een uitgelezen duo vormt werd me vorige week op een andere manier aangereikt. In een imkersgesprek met NB bespraken we onder meer de methoden van etiketten-op-honingpotjes-plakken, de voor- en nadelen van zelfklevende etiketten, technieken om het etiket netjes recht op de pot te krijgen en plakmiddelen. Mijn verdunde houtlijm stond tegenover een middeltje dat N van een oude imker had gehoord, namelijk dat, jawel, melk voor dit doel uitermate geschikt zou zijn. Een kleine test wijst uit dat dat inderdaad het geval is!