imkerslaboratorium

 

“Hé pa!” zei de imkerszoon nadat hij de schuur binnentrad, “het begint hier een aardig laboratorium te worden!” Hij zag de imker aan het werk bij een dampende donkerbruine kist, waar onderuit via een pijpje een straaltje bruinig vocht in een roestvrijstalen schaal stroomde, omgeven door een ratjetoe van jerrycans, plastic flessen, dozen met donkerbruine pulp en houten rekjes, en emmers en bakjes met gele plakkaten, en hij was er van overtuigd dat zijn vader een drugslaboratorium had opgezet, om amfetamine of GHB of zoiets te produceren. Ging hij Walter White van Breaking Bad achterna? Wel aardig dat de vader op die manier een goede erfenis voor zijn zoon veilig zou stellen. “Ja,” zei de imker, “ik ben dit jaar goed op tijd met het weghalen van oude raat, en ik dacht ik smelt er meteen de was maar uit, dan is het opgeruimd! Na wat experimenteren heb ik mijn installatie nu op orde en kijk eens wat een mooie schone was dat oplevert!” Samen bewonderden ze een plak was die inderdaad mooi egaal geel van kleur bleek, zonder al te veel verontreinigingen, die wat vettig aanvoelde en een ietwat zoetige geur had. Wonderlijk dat een handjevol bijenkasten kilo’s van dat goedje op kan leveren!