Moerasspirea

De bij vond een bloem (moerasspirea, Filipendula ulmaria, die nu uitbundig bloeit), streek neer en deed zich tegoed. "Zo!" zei de bloem, "het doet me deugd dat je me zo graag bezoekt!" "Ja," zei de bij, "het is aangenaam bij jou! Je nectar smaakt me goed, bovendien houd ik wel van je delicaat lichtzoetig parfum en je roomwitte teint." Daar werd de moerasspirea toch even stil van, en bracht toen het gesprek maar gauw op een ander onderwerp. "Heb je al gezien hoe de klaver erbij staat?" "Haha," zei de bij, "je bent me er eentje! Probeer ik je een complimentje te maken en dan ga je maar over de klaver praten." "Tja," zei de moerasspirea, "daar heb je wel een punt. Maar weet je, als jij hier klaar bent vlieg je weg en sta ik weer alleen in de wind te wuiven. Dan heb ik niets aan je mooie complimentjes." "Zo moet je dat niet zien," zei de bij. "Het is nu eenmaal zo dat ik niet kan blijven, ik móet terug naar mijn korf. Wat ik wil kan niet en wat kan wil ik niet. Maar je weet ook dat ik weer terugkom." "Oké oké," zei de bloem, "maak je maar niet druk, het is helemaal geen verwijt, het is gewoon, tja, hoe zal ik het zeggen, dat ik niet goed weet hoe ik de situatie beter onder woorden moet brengen..." Zo kabbelde het gesprek tussen de twee nog een tijdje door, uiteindelijk roddelden ze toch nog wat over de andere bloemen, ze verkneukelden zich over flower power, net zolang totdat het tijd werd dat de bij vertrok. Maar, zou het wel gemeend zijn wat de bij aan aardigheidjes uitsprak, of was het slechts een truc om de lekkernijen van de bloem los te bedelen? En zou de bij echt wel terugkomen zoals hij beloofde? Wie weet lezen we daar morgen wel meer over!